Firmy, a także sami specjaliści od tworzenia oprogramowania, próbują znaleźć nowe sposoby na bardziej bezwysiłkowe i szybsze kodowanie. Coraz bardziej popularne stają się środowiska rozwoju aplikacji typu low-code i no-code. Jak działają, czym się różnią i czy rzeczywiście mogą zrewolucjonizować proces kodowania?
Jeśli chcesz dowiedzieć się jakie są 3 najpopularniejsze frontendowe języki programowania w 2022 roku, przeczytaj nasz artykuł poświęcony temu tematowi.
Czym jest no-code i low-code development?
Rozwój no-code i low-code (z ang. bezkodowy i niskokodowy) oznacza korzystanie z wizualnego środowiska rozwoju oprogramowania, które umożliwia budowanie aplikacji poprzez przeciąganie i upuszczanie jego elementów oraz łączenie ich w bardziej złożone moduły i aplikacje. Stosowanie podejścia no-code lub low-code wymaga mniej zaawansowanego doświadczenia i wiedzy programistycznej niż tradycyjne metody programowania.
Dzięki low-code lub no-code możliwe jest zbudowanie szeregu aplikacji lub oprogramowania przyczyniającego się do zarządzania procesami biznesowymi, transformacją cyfrową i wykorzystania nowoczesnych technologii. Wspierają one zarówno profesjonalnych programistów, jak i adeptów programowania lub różnego rodzaju specjalistów (właścicieli firm, analityków biznesowych, administratorów) w tworzeniu oprogramowania bez konieczności pisania kodu linijki po linijce. Według ankiety Mendix, 70% deweloperów bez doświadczenia programistycznego nauczyło się tworzyć aplikacje typu low-code w ciągu zaledwie jednego miesiąca, a 28% w ciągu dwóch tygodni.
Jak działa no-code i low-code?
Oba rodzaje kodowania oparte są na przyjaznym graficznym interfejsie użytkownika, który umożliwia łączenie elementów i aplikacji firm trzecich. Aplikacje te wyposażone są w gotowe komponenty, skrypty, blueprinty, integracje, narzędzia automatyzacji i wiele innych. Dostarczają również narzędzia do prototypowania, testowania i zapewnienia bezpieczeństwa. Komponenty można więc dowolnie przearanżować na moduły i przetestować, dzięki czemu deweloper może mieć pewność, że aplikacja działa prawidłowo.
Różnice między no-code i low-code
Choć oba systemy oferują podobne korzyści, to różnią się od siebie. Ekosystem low-code wymaga wykonania pewnych czynności związanych z kodowaniem, jednak ilość pracy jest zdecydowanie niższa niż w przypadku tradycyjnego podejścia do programowania. Ekosystem bezkodowy jest skierowany raczej do nietechnicznych użytkowników, którzy nie posiadają umiejętności kodowania. W tym przypadku mogą oni używać systemów no-code do tworzenia własnych aplikacji biznesowych. Jednak te aplikacje są zwykle mniej złożone i mogą obsługiwać prostsze funkcjonalności niż te opracowane w podejściu low-code lub tradycyjnym kodowaniu.
Plusy i minusy rozwoju low-code i no-code
Główną zaletą podejścia low-code i no-code jest możliwość szybszego dostarczania rozwiązań programistycznych dzięki zminimalizowaniu ilości kodowania. Dzięki temu firmy mogą znacznie szybciej zaspokoić zapotrzebowanie klientów lub pracowników i wygrać z konkurencją. Ponadto pomagają one efektywniej wykorzystywać zasoby i angażować osoby nietechniczne w proces rozwiązywania problemów, a także uczynić je bardziej samodzielnymi w usprawnianiu ich codziennej pracy. Co więcej, mniejsza ilość kodu prowadzi do mniejszej liczby błędów, a co za tym idzie – czas rozwoju aplikacji staje się jeszcze krótszy.
Platformy programistyczne typu low-code i no-code umożliwiają również firmom tworzenie aplikacji dla wielu platform jednocześnie. Zazwyczaj wdrożenie aplikacji na jednej platformie jest samo w sobie złożonym zadaniem. Dzięki wykorzystaniu low-code lub no-code zadanie te staje się dużo prostsze
Jednak programowanie no-code i low-code wiąże się również z kilkoma wyzwaniami. Aplikacje low-code mogą powodować problemy z integracją po połączeniu ich ze starszymi systemami. Proces kodowania jest też trudniejszy do analizy dla osób odpowiedzialnych za stworzenia oprogramowania i nadzorujących go. Również skalowanie i utrzymanie aplikacji zbudowanych przez osoby nietechniczne może wiązać się z szeregiem trudności, ponieważ nawet podejście no-code wymaga przynajmniej podstawowej wiedzy technicznej, aby aplikacja odniosła sukces.
Należy wziąć też pod uwagę to, że rynek podbijają coraz to nowsze rozwiązania i funkcjonalności, które zdobywają przewagę konkurencyjną. Korzystając z rozwiązań typu no-code lub low-code będziesz zmuszony zaakceptować pewne ograniczenia platformy i zrezygnować z niektórych planowanych funkcjonalności.
Przyszłość środowisk no-code i low-code
Dzięki szeregowi korzyści technicznych i biznesowych, trend rozwoju systemów no-code i low-code w nadchodzących latać ma być wzrostowy. Gartner szacuje , że platformy typu low-code będą stanowić ponad 65% rynku do 2024 roku. Na podstawie badań i prognoz, przewiduje się, że globalny rynek platform programistycznych typu low-code wygeneruje przychody w wysokości 187 miliardów dolarów do 2030 roku i wciąż będzie się rozwijał w szybkim tempie. Eksperci branżowi przewidują jednak, że nigdy nie zastąpią one w pełni tradycyjnego tworzenia aplikacji i nie wyeliminują całkowicie udziału człowieka.
Mimo, że rozwój no-code i low-code zdecydowanie wymagają mniej kodowania, nie oznacza to, że umożliwiają każdemu, niezależnie od umiejętności programistycznych, budowanie w pełni funkcjonalnych aplikacji. Rozwiązania te są niewątpliwie przydatnymi narzędziami dla programistów, którym umożliwiają podjęcie bardziej złożonych zadań i skrócenie czasu pracy. Jednak zbudowanie udanej aplikacji, która będzie gotowa do skalowania, nadal wymaga dawki technicznej wiedzy na temat zarządzania cyklem życia oprogramowania, którą posiadają tylko profesjonalni programiści. Postępująca automatyzacja procesu kodowania nie oznacza więc spadku znaczenia pracy programistów.
Jeśli poszukujesz profesjonalnych programistów do swojego zespołu, skontaktuj się z nami. Pomożemy Ci zatrudnić najlepszych specjalistów IT!